Годотыг хүлээх нь

Маргааш, маргааш, маргааш
Маргаашийн ард дахиад л маргааш байгаа.
Тэр л маргаашууд итгэл найдвар болж гэрэлтэнэ.
Тэгэвч тэр гэрэл хичнээн ойрхон байгаад ямагт нэг хоногийн зайтай...

-- Чи андуураад байна, наад абсурд гээд байгаа чинь уран зохиол хараахан биш юм. Абсурд бол театр юм. Театр гэдэг чинь юусан бил ээ дээ? Театр бол үзүүлж харуулдаг зүйл. Бидний сэтгэлийн дотоодхыг гадагш нь дэлгэж тайзан дээр иллэн харуулсан байг. Энийг ил, тэрийг далд гэж ангилалгүй бүгдийг нь иллээд харуулчихсан байг! (Хөшиг нээв)

-- Өө бурхан минь!

-- Өө яасан? Үзэшгүй муухай байна уу? Тайзан дээр хөглөрөх энэ их хог новшинд эвгүйцээд хэрэггүй дээ.

-- Яана л даа. Яачихсан театр вэ энэ чинь. Яргын газар юм уу энэ чинь, ямар гээчийн тайз вэ? Хаана байна аа бид?

-- (Хөшиг хаав). Абсурд театрт байна аа хө.

-- Өмхий самхай нь дэндсэн энэ газар бидний сэтгэлийн дотоодох гэж үү? Үнэрээс нь зугатахдаа үхье гэж хүртэл бодлоо. Боож үхэх бор шидмэс хүртэл олдохгүй яачихсан газар вэ!

-- Өнөөх амьдрал гэдэг гоё сайхан тайз маань шүү дээ. Ялгаа нь гэвэл энэ удаад ялгаж зааглалгүй бүгдийг нь тайзан дээр өржээ!

-- Өө битгий тэгэж худал хэл! Амьдрал арай ч ийм биш. Өнгө дүрс ч оноож нэрлэмжгүй энэ газарт чинь өөдрөг сайхан юм юу байгаа юм?

-- Өөдрөг сайхан хэрнээ, үнэнхүү жинхэнэ юм тэр амьдралд чинь байсан юм уу? Харин энд бол байна. Жинхэнэ бодит мөрөөдөл байна! Төгсгөлийн талаар мөрөөдөл! Бидний амьдралын эхлэлийг бид мэдэхгүй. Бид мэдэхийн эцэсгүй болтлоо цөхөрсөн. Ядахнээ тэгвэл төгсгөлийн тухай мөрөөдье л дөө. Годотыг ирнэ гэж мөрөөдөн хүлээе.

-- Годот яачихсан юм бэ? Годотгүй бол яачихаад байгаа юм?

-- Годот явчихсан гэсэн. Ирнэ л гэсэн. Годотгүй болгох гэж үзсээн. Годотгүй болоод байна гэж өөрсдийгөө хуурч өчнөөн үзсэн. Эцсийн дүн нь энэ дэлгээтэй байгаа сэтгэлийн дотоодох маань. Тийм ээ энэ бүхэн бол Годотгүйнх шүү дээ. Годот ирчихвэл шал ондоо л доо.

-- Үгүй байлгүй дээ. Гэхдээ өчигдөр арай ч ийм байгаагүй байлтай.

-- Өчигдөр? Өчигдрийн тухайд санах юм юу ч алга. Угаасаа зөвхөн өнөөдөрөөс л Годотыг хүлээж байгаа. Нээрээ тийм бил үү? (Зогтусаад, зөндөө удаан бодолхийлэв). За ямар ч гэсэн маргааш Годот ирнэ гэсэн. Гэхдээ өнөөдөр ч ирж магадгүй...

-- Арван жил, хорин жил, гучин жил, дөчин жил, тавин жил... Годотыг хүлээсэн он жилүүд, үнэндээ дахиад хүлээх цаг хугацааны хажууд юу ч биш байж болох юм. Тийм үү?

-- Хэдэн жил хүлээснээ хэрхэн мэдэх юм бэ? Цаг хугацаа өглөө бүр эхэлж, үдэш бүр зогсож байхад!

-- Нээрээ ч тэгэж байна даа! Оройн нар жаргаж, гэгээ тасрахтай зэрэгцэн тамир тасран ойчин унаж унтана, ноорхой хувцсаа ноолон дулаацах аядаж шөнийг чүү чамай өнгөрөөгөөд, өглөө нь өч төчнөөн хяслан дундуур туучиж сэрнэ. Үдэш бүр үхэж, өглөө бүр амилах мэт яасан зүдгүүртэй өдөр хоногууд вэ!

-- Гэхдээ Годот заавал ирнэ. Ирэх учраас л бид хүлээж байгаа юм шүү дээ.

-- Хөөе нээрээ түрүүний хоёр чинь Владимир, Эстрагон хоёр бил үү. Аль нь Владимир, аль нь Эстрагон билээ?

-- Мэдэхгүй дээ. Гэхдээ би мэддэг байсан байж магадгүй л юм. Үгүй ч байж магадгүй. Ямар ч гэсэн бид хамтдаа Годотыг хүлээдэг юм.

-- Хэзээ ч ирэхгүй тэр Годот чинь ингэхэд хэн юм бэ?

-- Oh my Godot! Хэн тэрийг мэдэхэв дээ. Өнөөдөр л ирэх юм.