РЖШ3 - Шунал

Жульета бүхнийг зохицуулаад, өрөөндөө ганцаараа үлдмэгцээ тагтан дээрээ улаан алчуур өлгөөд дотор орон хүлээв. Хэрвээ тэр ирвэл энэ газарт түүнийг хүлээж байгаа сүүлчийн хүлээлт, энэ газар өнгөрүүлэх сүүлчийн шөнө гэж бодон догдлоно.

Тэгтэл ч алчуур өлгөөд удаагүй байтал Шекспир сүнгэнэн орж ирэв. Жульета илт хөөрөн баяслаа. Өөрийнх нь ирэх эсэхт эргэлзэж, шаналж дээ гэж Шекспир бодож инээмсэглэснээ, инээмсэглэлээ далдлаад:
Ш-- Өр зүрхээ өлмий доор чинь өргөн барьж ивье гэж бодон ирлээ би. Өө энэ чинь юу билээ гэж гишгэж нэгэн сониучирхах бүсгүй лав чи биш...
Тэгснээ инээмсэглэн хөгжүүнээр:
Ш-- Ээ юу хэлнэ вэ би чинь. Мөн байсан ч яахав дээ. Гишгэ талхич. Чиний минь л дур.
Ш-- Чин үнэнээ өчихөд чиний минь уг голонд чинь орших, уян зөөлөнг мэдэрсэн тул яаж ч гишгэчсэн талхичсан яаж ч намайгаа гэмтээж үл түвдэхийг мэдэх билээ би.

Жульета баясан гийгээд дэмжиж үргэлжлүүлэв:
Ж-- Өө юу хэлнэ вэ чи минь, өнөө би хичнээн болхи мохоо ч, өр зүрхэнд чинь тэгэж хандаж чадах уу даа.
Ж-- Ерөөс өр зүрх ямар үнэтэйг мэдэх ч, өр зүрхийг чинь хайрлан хүсэвч, өр зүрх чинь өрц цээжиндээ цохилж байхыг чинь мэдрэх л миний хүслэнт дур.
гээд Шекспирийг тэврэн авав.
Ж-- Чи харваас чивэлт нүгэл үйлдэх гэж байгаа мэтээр эргэлзэх юм. Газар шороонд бэхлэгдэн ургасан цэцэг үү би, ганцхан эндээс л нарыг үзэж, эндээ л цомирлогоо нээж хааж байх цэцэг үү би.
Ж-- Чин үнэнээ өчихөд цэцгийн дэлбээ цэрэг эрийн хөлд гишгэгдэхийг хүснэ. Цэвэрхэн бүхнээ цэмцэгнэж гамналгүй чиний төлөө зориулахыг хүснэ.
Чангаар тэврээд, цээжинд нь Жульетаг гүн шигдэхэд Шекспир:

Ш-- Хамтдаа үүрд байхаар хаа холыг зорин очтол хайр сэтгэл минь хөрчихвөл яана? Ийм болгоомжлол чамд төрсөн үү?
Ш-- Эрч бялхсан залуу насаа энэ тэрүүгээр тэнэж өнгөрөөсөн ч хамаагүй биз. Харин чи хаа холын өтөл насныхаа талаар юу гэж бодно?
Ш-- Тэр цаг ирэхэд бид тийм ч хангалуун биш бол чи минь харамсахвий...

Жульета ерөөс түүний үгийг бүрэн сонссонгүй, ойлгосон ч үгүй. Тэр Шекспирт бүрнээ итгэж байлаа. Хэрвээ тэр минь болгоомжилж л байгаа бол тийм юм тохиолдохгүй гэсэн мэдрэмж түүнийг эзэмджээ.

Ж-- Залуу насандаа уягдагч, залуу гоо зүсэндээ эрдэгч гэж санав уу чи намайгаа. Ай үнэндээ би өтөл төгцөг болохоо өлсөж ундаассан мэт хүсэж хүлээнэм.
Ж-- Бие хэдий шуналыг төрүүлэвч, биеийн боломжоор шунах минь, жаргах минь хязгаартай байдаг биш үү.
Ж-- Тиймийн тул биегүйгээр шунаж чадвал хэмжээгүй шунаж чадна гэж мөрөөднө. Хөгшрөн бөгтийх гээч нь тийнхүү хэмжээгүй ихээр шунахад биднийг бэлтгэж байгаа хорвоогийн жам биш үү.

Жульетагийн ийнхүү шал хөндлөн юм ярисан нь харин ч эсрэгээрээ Шекспирт таатай санагдчихав. Тэгээд түүнийгээ тэврэн энхрийлэх зууртаа:
Ш-- Ай амрагаа чи, арай дэндүү шунахай юм аа.
гэж инээмсэглэн хэлснээ, хойш ухран зай бариад, нүд рүү нь эгцлээд:
Ш-- Харин над шунал хүслээс ангид нэг болгоомж байна.
Ш-- Юу гэвээс, юутай ч учирсан юуг ч гээд даваад гарчихмаар зориг цээжинд буцалнам. Тэгэвч юунаас болоод, яагаад гэдгийг нь мэдэхгүй ч...
Ш-- Аль нэгэн өдөр би алдаж эндээд чамайгаа гомдоохвий гэж айнам. Алдахгүйгээр яаж би алдсан юм шиг туршлагыг олох вэ? Арай ч шунахай байна уу би?
Жульета хариуд нь:
Ж-- Ай амрагаа чи арай дэндүү шунахай юм аа
гээд цангинатал инээгээд цээжинд нь хажуулдан наалдав.

Шекспир түүнийг авч явахаар эцсийн байдлаар эрс зоригтойгоор шийдлээ.

Ж-- Үхлийг ч умартуулагч үнэнч амраг минь ээ, үхлийн минь талаар үргэлжлүүлэн хэлээч дээ. Хэрхэн үхүүлж хэрхэн төгсгөх вэ. Хэрхэн үүнийгээн тэгээд эхлүүлэх вэ. Одоо гэдэг нь мэдээж ч гэсэн, ой ухаанд нэг л багтамгүй байна.
Шекспир гэнэт сэхээ аваад:
Ш-- Бүхнийг өмнөх ярьсанчлан үйлдэнэ. Чи минь юу авч явахаар зэхэв дээ? Хэмжээ овор ихтэйг нь хэлсэн газарт урьдчилан хүргэсэн үү?
Ж-- Юм аа ч зэхэх нь зэхсэн. Юу ч болоо билээ, яаж ч үйлдээ билээ би, ямар нэг алдаа гаргаад сэжиг төрүүлчихвий гээд тэгэж үйлдэж зүрхэлсэнгүй.
Ж-- Үнэндээ эндээс авч явах бүх зүйл маань энэ. Түүртэхгүй гэвэл үүнийг аваад явж болох уу?
гээд төдий л томгүй баглаж боосон зүйл шүүгээнээсээ гарсан ирэв. Шекспирт түүний болгоомжит байдал таалагдсан ч, багагүй гайхав бололтой:
Ш-- Иймхэнийг л эндээс авж явах гэж үү.
Ж-- Би эндээс явахад үлдэх хүмүүс миний л төлөө харуусаасай гэж хүснэ. Хэрвээ ихийг авбал тэр ихийнх нь төлөө тэд харамсах магад биш үү.
гээд зальжин инээмсэглэв. Шекспир ятгагдсанаа ойлгоод, дараагийн үйл ажиллагаандаа оров:

Ш-- Биеийг чинь үхлүүт болгоод эргэж нэг өдөр авахаар энд үлдээхдээ, үхсэн гэж тооцогдсон бие чинь өвдөж атирахыг мэдэхгүй тул гэмтэж баахан доргихвий гэж айна.
Ш-- Тиймийн тул үүнээс хэрхэн зайлах өөд муутай нэг аргыг олов.
Тэгээд дараагийн үгийг нь хүлээн байсан Жульетаг үнслэн, энхрийлэн, хувцсыг нь тайчин эхлэв. Тайлах зууртаа өөрөө ч гэсэн тайчиж амжив. Тайчиж дуусаад эргэн зай барин зогсоод алган дээрээ бороон дусал тосох мэт тохойгоор нь нугалан алдлаад эгээ л алган дээр дөл бадамлан байгаа мэт гарынхаа нэг алга руу харснаа:
Ш-- Ай амрагаа. Үзэгдэх биегүй энэ дөлийг, үзэж хараач гэж гуйя. Сэрэл гэдэг билээ энэ дөлийг.
Ш-- Ердийндөө бол бид амраглаад бие биендээ шингээд, сэрэл хүслээ оргилуулаад байдаг биш үү. Өнөө бид арай өөрөөр үйлднэм. Энэхүү үзэгдэх биегүй дөлөнд эдгээн илааршуулах их хүч оршино гэж би итгэнэм. Энэ дөлөнд нэгмөсөн шатчихгүй дүрэлзчихгүй ээж, энэ дөлийг бөхөөчихгүй унтраачихгүй энэ шөнийг өнгөрөөе гэж би бодсон юм.

Жульетад үүнийг цааш нь тайлбарлуулах хэрэг гарсангүй ээ. Түүний шунаж хүсэж явсан нь магад энэ байх гэсэн сэрэл мэдрэмж дотор нь хургав.

Тэгээд тэр хоёр нямбайлан тэврэлцээд, үзэгдэх биегүй өнөөх дөлөндөө ээн дулаацаж, үе үехэн өнөөх дөлөө өрдөж жаахан энхрийлэлцээд үйр цайтал өчүүхэн ч мухардаж туйлдсан явдалгүйгээр ханамж хүслийнхээ гүнд цул шижир жаргалдаа дэвтэж бэлцийн хонов. Тийнхүү удаад ужиг удмал байтугай удахгүй учрах гэмтлийг ч гэсэн угтаж илааршсан Жульета үхэлтэй ч учирсан үл тэвдэм эрүүл болоод жаргаланг олжээ.

Энэ үед нь Шекспир хайрт түүндээ эм өгөн үхсэн мэт унтуулаад, эмийн лонхыг болоод зэхэж бэлдсэн зүйлийг нь аваад гарч одов.