Хурим болох өдөр айсуй. Аль аль айлын талаас хойш болгох шалтгаан үгүй тул аль болох эртлэхийг зорьжээ. Харин Жульета аль нэг Тибалт нэрт хүнээс сураг ирнэ гэж хүлээгээд, шилтгээнээс аль болох гарамгүй байлаа. Гэсэн ч өдөртөө нэг тарч таарах ба, тэгсээр нэг өдөр гарч явахад нь гуйлгачин өвгөн гуйлга гуйж таарав.
"Өвгөн Тибалтийг өрөвдөж хайрла, өршөөнгүй сэтгэлээр энэрч хайрла. Өчүүхэн жаахан хишиг л хайрла. Өглөг буянаа дэлгэж хайрла" гээд эцэс төгсгөлгүй мэт энэрэл хүссэн үгийг бувтнах явах гуйлгачны нэр Жульетийн чихийг дэлсэв.
Гуйлгачин дээр харцаа тогтоон анхаарлаа хандуулваас гуйлгачин түүнийг нь мэдээд нүүр буруулан алхлав. Гуйлгачин хүн атал хүний анхаарлаас холдож хүртэж болох хишгээсээ зугтах нь юутай жигтэй гэж санаад дагахаар болов. Өвгөн таягтай атал ерийн хүнээс ялгалгүй хурдан явах ба олны хөлөөс холдсоны хойно бүр ч хурдан яваад байх шиг санагджээ. Тийн явсаар бөгтөгнөсөн өвгөн Жульетаг Шекспир дээр хүргэн ирэв.
Шекспир ойн цоорхойд түүнийг хүлээж байлаа. Өвгөн тэдний хэнтэй нь ч үг дуугаралгүй буцахад тэд 2-уулхнаа үлдээд бишүүрхэн байзнаснаа, зэргээр ухасхийж, шууд дайралцан ирээд шунаглан үмхлэн энхрийлэлцэн эхлэв. Жаахан сөхөө авсны хойно элдвийг ярилцав.
Ж -- Би чамайг явчихлаа л гэж бодсон.
Ш -- Би яг явах гээд чамайг хүлээж байлаа.
Ж -- Чи минь заавал явах ёстой гэж үү?
Ш -- Би явна аа. Чамаасаа холдож, чамайгаа намайг мартахад туслах хэрэгтэй шүү дээ.
Хэний нь ч амнаас үг унаж зүрхэлсэнгүй. Ийнхүү удах нь зохисгүй санагдсан тул зориг гарган Шекспир үг хэлсэн болов:
Ш -- Намайг санавал нүдээ аниад намайг хай. Би зүрхний чинь хаа нэгтээгээс олдох байх.
Хариуд нь Жульета:
Ж -- Намайг аваад яваач.
Ш -- Үлдэх юмандаа хоргодохгүй юу чи?
Ж -- Үлдэж хоцроод би, өнгөрөх цаг хугацааг өвдөж ёолох мэт хясаж өнгөрөөгөөд, аль нэгэн өдөр тэсэшгүйдээ хүрээд, тэсэрч дуусах өдрөө хүлээх гэж үү.
Ж -- Тэгээд ч чамгүйгээр энд үлдвэл тэр өдөр холгүй мэт санагдана. Үлдэж хоцрох юмстайгаа үүрд байх хувь хэнд ч үгүй биш үү.
Ш -- Байз байз. Тэгш дүүрэн жаргал чамайг хүлээнэ биш үү энд. Тэгсэн ч амраг минь энэ тийм ч амархан биш шүү. Борог хувцас өмсөж, бороо шороонд нүдүүлэн явах ч юм бил үү бид. Оргохоор бодоход, явахаар бодоход бид чадна гэсэн итгэл чамд байх юм уу.
Шекспирийн шийдэмгий бус байдалтайгаар Жульетад битүүгээр туниж гомдоход Жульета тэссэнгүй:
Ж -- Нээрэн бид юу чадах юм? Хайртай дуртай гэж хэд сайхан цэнгэлдсэнээс өөр юу чадах юм? Яаж өөрчилж чадах юм. Нүд чих дүүрэн газрын хаагуур нь бид бултан одох юм?
Ж -- Гэхдээ амраг минь, хайрт минь үүнд хэн ч буруугүй. Битгий битгий, чиний буруу биш. Хүнд хэнд, хичнээн ч чадал хүч байлаа гээд хэзээд, өнөд хангалттай байж чадахгүй. Тиймийн учир чадал хүчнийхөө төлөө бүү өөрийгөө буруутга. Чадал хүчиндээ бүү шанал, бүү эрд. Олдвол тэр биз, олдохгүй бол тэр л биз. Олсон ч олоогүй эрж л байвал болно. Бид үргэлжлүүлэн үргэлжлүүлэн амраглая л даа. Ядахнээ өнөөдрийн нар жаргатал...
гэж хэлээд Жульета унах гэж яарсан нулимсаа арай ядан тогтоов. Түүний нулимс унаж дусаагүй ч Шекспирийн зүрхэнд тусчээ.
Ш -- Хэрвээ чи хүсэх л юм бол. Хэрвээ чи хүч чадлын үр дүнг хүсэх л юм бол, хэрвээ чи учир шалтгааны урвалыг хүсэх л юм бол би энэ удаад чадна. Чи хүсэх л юм бол би чадна. Би чамайг угтан буй шаналал зовлонгоос чамайг аварч чадна.
Ж -- Хэрхэн чадна гэж чи?
Ш -- Хэрхэн гэж үү... Хэрхэн тайлбарламаар юм бэ дээ. Юу ч гэсэн минь чи минь үхэж таарах нь...
Жульетагийн догдолсон харцыг үзэж зориг ороод, дахиж харалгүй бултан, бушуухан цааш нь үргэлжлүүлэн төлөвлөгөөгөө хэлэв. Хэлж дуусаад:
Ш -- Итгэшгүй мэт санагдсан бол, чи үүнийг Ромеод хэлээд намайг очиход түүнд барьж өгч болно.
Ж -- Яалаа гэж дээ амраг минь, юу хэлсэнд чинь би тэнэгээр итгэнэм. Юу хүссэнг чинь тэчьяадан даганам.
Ж -- Харин намайг Ромеод итгэдэг гэж бүү бод. Толь мэт харцанд минь өөрийн хүслээ тольдон хараад, үзэгдэх тэр хүслийг минийх гэж бодоод надад итгэдэг тэр хүнд би итгэж чадахгүй ээ.
No comments:
Post a Comment